مقایسه ی کاشت مستقیم بذر با نشای توپی و نشای ریشه عریان در تولید گوجه فرنگی (l. solanum lycopersicum

هدف از انجام این آزمایش بررسی ویژگی های نشاء و تعیین بهترین نوع نشای تولیدی برای بدست آوردن بیشترین استقرار و عملکرد در گوجه فرنگی بود. در مرحله ی اول آزمایش، تاثیر دو نوع محیط کشت و سه روش تولید نشاء بر فاکتورهای کیفی نشاء بررسی شدند. دو نوع محیط کشت شامل: 1) پیت:پرلیت به نسبت 40:60 (حجمی/ حجمی) و 2) 3/1 کمپوست بعلاوه 3/2 خاک مزرعه بود. سه روش تولید نشاء شامل نشای توپی تجاری و تولید نشای ریشه عریان به دو صورت کاشت بذر به صورت دستپاش و استفاده از نشاگر بود. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار و هر تکرار شامل 6 بوته انجام شد. دانهال ها پس از 8 هفته به مزرعه منتقل شدند و همزمان کاشت مستقیم بذر نیز در مزرعه انجام شد. در مورد ویژگی های قبل از انتقال نشاء بیشترین تعداد برگ، سطح برگ، طول ساقه و ریشه، وزن تر و خشک ریشه، وزن تر ساقه و کم ترین تعداد روز از زمان کشت بذر تا مرحله 6 برگی در تیمار نشای ریشه عریان به صورت کاشت دست پاش بذر در بستر پیت و پرلیت مشاهده شد. بیشتر داده های ثبت شده برای اجزای عملکرد و فاکتورهای موثر بر کیفیت میوه به جز درصد تشکیل میوه در خوشه اول، تعداد میوه، تعداد گره از خوشه اول تا خوشه دوم، تعداد گل در خوشه دوم، میانگین وزن هر میوه، ویتامین ث و درصد مواد جامد محلول تفاوت معنی داری با هم داشتند. در اغلب موارد مربوط به ویژگی های پس از انتقال نشاها به مزرعه، نشاهای تولید شده به صورت کاشت دستپاش بذر در بستر پیت و پرلیت بیشترین اثر را بر پارامترهای اندازه گیری شده داشتند. بیشترین درصد ماده خشک میوه، میزان قند و سفتی میوه در تیمار کشت مستقیم بذر در مزرعه مشاهده شد. بیشترین عملکرد و زودرسی در تیمار نشاهای تولید شده به صورت کاشت دستپاش بذر در بستر پیت و پرلیت به دست آمد، در حالی که بیشترین استقرار دانهال ها مربوط به تیمارهای نشای توپی در هر دو بستر کاشت بود